ابن سعد از ابن عباس(رضی الله عنهما)روایت نموده که گفت: هنگامی

که خداوند(جل جلاله)این آیه را نازل نمود:(وَأَنذِرْ‌ عَشِيرَ‌تَكَ الْأَقْرَ‌بِينَ )(1)

و خویشاوندان نزدیک تر خود را بیم ده

پیامبر خدا(ص)خارج شد تا این که بر کوه مروه بالا رفت و از انجا گفت:«ای

آل فهر»! آن گاه قریش نزد وی آمدند ، ابولهب بن عبدالمطلب گفت:اینها

آل فهراند که نزد تو گرد آمدنده اند بگو چه می گویی؟پیامبر خدا(ص)

صدا زد:«ای آل غالب» به این گفته پیامبر خدا(ص) بنی محارب و بنی حارث

فرزندان فهر آمدند. بعد فرمود:«ای آل کعب بن لوی»آن گاه بنی عامر بن

لوی آمدند سپس گفت:«ای آۀ مره بن کعب»درین اثناءبنی عدی بن کعب

وبنی سهم و بنی جمح بن عمرو بن هصیص بنی کعب بن لوی آمدند بعد

پیامبر(ص)فرمود:«ای آل کلاب بن مره»این بار بنی مخزوم بن یقظله بن مره

و بنی تمیم بن مره آمدند. آن گاه پیامبر(ص)گفت:«ای آل قصی» درین مرتبه

بنی زهره بن کلاب برگشت. سپس فرمود:«ای آل عبد مناف» این بار بنی

عبدالدار بن قصی و بنی اسد بن عبد العزی بن قصی و بنی عبد بن قصی

برگشتند. آن گاه ابولهب گفت: اینها بنی عبد مناف هستند که نزدت حضور دارند

آن چه می خواهی بگو:پیامبر خدا(ص) فرمود:((خداوند مرا مامور نموده

است تا خویشاوندان نزدیک تر خود را بترسانم و شما از میان قریش برای من

نزدیک تر هستید و من از خداوندبرای تان مالک هیچ بهره ای در دنیا و هیچ

نصیبی در آخرت نیستم مگر این ه بگوید:(لا الله الا الله) تا من به آن برای تان

نزد پروردگارتان گواهی دهم و عرب توسط آن برای تان سر نهاد)).

ابو لهب در پاسخ گفت..................................

ادامه ماجرا را در (ادامه مطلب) مشاهده نماید.